Zondagavond 1 november. Cuby + Blizzards in Venlo. Kaartjes had ik niet gekocht (die zou ik toch wel weer winnen met een belspelletje op de radio...) Cuby + Blizzards, een van mijn jeugdliefdes. Al is mijn geheugen nog zo slecht, deze muziek zit er al meer dan 30 jaar ingeprent. De dag ervoor de nieuwe cd ontvangen en een paar keer gedraaid. Heerlijk. Ook lekker dat je ook de nieuwe nummers kent die ze tijdens zo'n tournee spelen. En van die nieuwe cd, Cats Lost, speelden ze veel stukken. Genieten, maar zeker ook van de oude hits zoals Distant smile, Appleknockers Flophouse en natuurlijk Window of my eyes. Frontman Harry Muskee is nu 68 jaar maar zijn stem klinkt zelfs nog beter dan vroeger. In ieder geval voor deze muziek, dan kan de stem niet rauw genoeg zijn. In de jaren 70 heb ik Harry Muskee en de zijnen al eens mogen meemaken (ik dacht in Paradiso, weet echter niet of Herman Brood er toen nog bij zat). Maar nu, meer dan 30 jaar later raakt 't me nóg meer. En wat een kop heeft die Muskee. Gelukkig had ik m'n camera mee.
Cuby + Blizzards, ik had 't niet willen missen! Ik denk dat Cats Lost wel een tijdje in m'n cd-player blijft zitten...
In poppodium Perron 55 te Venlo trad gisteravond de band Stereo op. Deze band is bekend van het programma Rock Nation, alwaar zij als het ware geformeerd werden. Hier werden de beste muzikanten bij elkaar gezocht en deze vormen samen de pop/rockgroep Stereo. Ik moet eerlijk zeggen dat ik tot gisteren nog niet van de band gehoord had. Op L1-radio hoorde ik in mijn linkeroor dat er weer een sms-actie was voor gratis kaartjes dus maar weer eens meegedaan. Hier heb ik een nogal gelukkige hand in. In de zeldzame keren dat ik aan zo’n actie meedoe heb ik meestal nog wat gewonnen. Zoals 2 kaartjes voor Rowwen Heze (en dat 2 keer zelfs), 2 kaartjes voor Bospop en 2 kaartjes voor Pinkpop. En zelden dat ik niet prijs had. Zo ook gisteren. En daar kwam ook nog eens bij dat ik van de bandleden een gitaar overhandigd zou krijgen. Dus op naar Venlo! Aan het jonge publiek te zien vermoedde ik dat het om een doorsnee popbandje was. Maar niets was minder waar. Een stevige rocksound knalde uit de speakers. Het intro verraste me volkomen en ook de nummers erna klonken flink stevig. Met frontlady Astrid Kunst die een dijk van een stem heeft. Ook in de rustige nummers bleef de stem overeind. De show was goed hoewel enkele nummers wel een beetje té gelikt waren. Niet zo vreemd want blijkbaar zit hier een geweldig commercieël apparaat achter. Maar het waren goed op elkaar ingespeelde en prima muzikanten, dat was duidelijk te horen. Hoewel de muziekkeuze niet helemaal mijn ding is heb ik toch genoten van dit optreden. Vooral omdat het muzikaal goed in elkaar zat. Na het optreden mocht ik backstage en de bandleden waren uiterst vriendelijk. Astrid overhandigde me de gitaar met de handtekeningen van alle bandleden. Met de vermelding dat ik ‘m niet meteen op marktplaats mocht zetten. Ik zei dat ik dat pas zou doen als ze écht zouden doorbreken…. Gezellig samen een pilsje en allemaal nog effe op de foto. Ze keken wel een beetje vreemd op toen ik zei dat ik al 10 jaar fan van ze was en ook alle Stereophonic-cd’s had. Toch maar erbij verteld dat dat een grapje was want de bassist zag er toch wel dreigend uit…
Enkele weken geleden waren mijn vrouw en ik een weekendje naar Königswinter. Nicht davor und nicht dahinter. Gewoon een paar daagjes eruit. Nou moet ik eigenlijk vooraf vertellen dat ik op elke vakantie min of meer een aanvaring met een Duitser heb. Ik weet niet of het aan mij ligt maar ik kom er altijd wel een tegen die perfect voldoet aan wat wij noemen het prototype Duitser. Niet dat ik wat tegen onze oosterburen heb, helemaal niet, ik ken zelfs enkele hele leuke Duitsers. Nou ja, laten we zeggen enkele leuke Duitsers. Efin, de meeste conflicten in het verleden gingen meestal om Duitsers die hardnekkig proberen hun Lebensraum af te bakenen en voor zich te claimen. Zolang ze dat op afstand doen heb ik hier (zeker op vakantie) geen problemen mee. Maar zodra ze aanspraak willen maken op openbare ruimte waarin ik me ook wil bewegen, dan ga ik de confrontatie aan. Dat heeft in het verleden wel vaker gespeeld, nu echter was er een andere aanleiding: humor.
We zitten op de boot van Königswinter naar Linz. Een gezellige Rheinfahrt tussen gezellige mensen waarvan de gemiddelde leeftijd rond de 95 jaar ligt. Aan onze tafel schuift de Männergesangsverein e.V. 1893 (inclusief enkele oprichters) aan. Ze bestellen allen bier en beginnen ongevraagd vrolijke Prositlieder te zingen. Meerstemmig zelfs. Leuk. Een vrolijke Duitser gaat zelfs een gesprekje aan met mijn vrouw en vraagt of we het leuk vinden bei uns in Deutschland. Waarop ik zeg: Es war sehr schön bis das der Gesang began. Gewoon een grapje, maar dat had ik er niet bij gezegd. Dat bleek dus achteraf helemaal verkeerd gevallen te zijn. Mijn vrouw had het al eerder in de gaten maar toen ik nog een keer leuk probeerde te zijn kreeg ik de wind van voren. Bij het aanleggen van de boot liet een van de Sänger een vol glas bier staan en ik dacht hierover te moeten opmerken dat dat écht niet kon, de boot verlaten zonder dat glas te ledigen. Waarop de gekrenkte Duitser snauwde dat er auch wirklich kranke Holländer bestaan. Ik probeerde nog na te roepen dat diegene die zomaar een vol bier laat staan wirklich krank is, maar hij beende hoogst beledigd weg.
Ik had hem blijkbaar in het diepst van zijn ziel geraakt. Die Männergesangsverein was waarschijnlijk zijn lust en zijn leven. Trots op het resultaat van jarenlang drei mahl wöchentlich oefenen en dan komt zo een blöde Holländer al dat moois effe afkraken.
De discussie is wel vaker gevoerd: hebben Duitsers dan helemaal geen humor? Een ding is zeker, de meeste kennen niet het soort humor dat we in Kerkrade sjtuchele noemen. Den Nederlander begrijpt dan meteen: hé, een grapje, ik moet leuk terug doen. Maar de Duitser voelt zich daarmee aangevallen. En denkt dan ook in de verdediging te moeten gaan. Misschien heeft het (wellicht bij die generatie) nog te maken met schuldgevoelens over het duistere verleden. Is zo een aanvaring dan een reden om voortaan erbij te vertellen dat het een grapje is? Ik dacht het niet! Want als je telkens op moet gaan letten wat je zegt tegen een Duitser krijg je situaties zoals deze:
Voor velen is het WMC één groot feest. Minder de wedstrijden in het Parkstad Limburg Stadion en de Rodahal, maar meer het buitenfestival dat zich grotendeels afspeelde op de markt maar ook in het stadspark en in mindere mate in het tussengelegen paviljoen. Wat mijzelf betreft zit ik een beetje daar tussenin. Ik heb (in tegenstelling tot de meesten) van veel onderdelen van de opening genoten. Maar ook de slotdag in het stadion was om van te smullen. Verder was toch het randgebeuren voor mij en mijn vrouw de hoofdmoot. De internationale sfeer die het geheel uitademt, de optredens van de corpsen buiten het stadion. Maar hoofdzakelijk werd de markt bezocht waar het aanbod aan muzikaal entertainment super was. Zoals eerder vermeld was er steeds een undercoverfotograaf in de buurt die alles voor het nageslacht vastlegde. Hieronder een deel van de 126.386 foto's (3 waren er mislukt):
Gelukkig heb ik wel nog effe van de staart van deze mooie editie van het WMC mogen genieten. Zaterdagavond nog even op de markt geweest, zondag naar de mars- en showwedstrijden en s'avonds d'r sjloes óp d'r maat meegemaakt.
In het stadion waren er prachtige optredens te zien van de aanwezige corpsen. Het was een lange zit maar het verveelde geen moment.
Top of the bill was natuurlijk Kunst & Genoegen uit Leiden die een nagenoeg perfecte show op de mat legde. Het werd door de jury met 95.50 punten beloond. En dat betekende voor de 5e keer op rij wereldkampioen show in de world division.
Onze undercoverfotograaf Jan heeft 126.389 foto's gemaakt op de markt, ik schat dat hij ze in 2012 allemaal op z'n pc heeft staan. Dus die beelden volgen nog...
De sfeer op de markt tijdens d'r sjloes zat er goed in. We zullen nu weer even geduld moeten hebben tot 2013. Maar er gaan steeds meer geluiden op dat er meer van dit soort evenementen in Kirchroa georganiseerd moet worden. Zou niet verkeerd zijn elk jaar zo'n weekendje met bands en die tent natuurlijk.
Helaas schrijf ik deel 9 in mineurstemming. Twee operaties aan mijn oog binnen acht dagen dwongen mij tot thuisblijven. De eerste operatie (vorige week dinsdag) stond op 't programma maar precies een week later liet het netvlies alwéér los. Die laatste operatie (afgelopen woensdag) is naar omstandigheden goed verlopen en misschien dat ik zaterdagavond effentjes op de markt kan kijken of zondag naar de mars-en showwedstrijden kan gaan. Dan krijg ik toch nog een beetje mee van de staart van het WMC. Jammer genoeg hebben we met D'r Letste Sjrai wel het optreden van morgen op de profronde van Heerlen moeten afzeggen. De enige die daar wél blij mee is, is Erwin (hij stond in ons voorprogramma). Hij wordt hierdoor tot hoofdact gebombardeerd.....
Dan loop je s'avonds over de markt en plots kom je de leukste mensen tegen. Ik dring me door de mensenmassa opeens kijk ik in het liefste gezicht dat ik ooit gezien heb. Zo'n olijke ogen, zo'n charmante glimlach, zo'n sexy uitstraling, ik was meteen helemaal verkocht. Zie de foto en je begrijpt meteen waarom. (Trouwens, de jonge dame op de foto mag er ook wezen....)
Ook vond er afgelopen vrijdag het Para-WMC plaats. Uit het hele land kwamen verstandelijk gehandicapte muziekgezelschappen naar Kerkrade. Allen met maar één doel: samen muziek maken. En dat deden ze naar hartelust. Assistentfotograaf Jan Vrösch legde onderstaande beelden vast.
De muzikanten op de laatste twee foto's hoorden hier trouwens niet bij. Dat zijn leden van de Besana Marching Band uit Italie. Zij gaven een show voor 't stadhuis. s'Avonds op de markt was wederom gezelligheid troef. Ook dit werd allemaal nauwkeurig door Jan Vrösch vastgelegd.
De Benjama Band uit Chanthaburi, Thailand verblijft momenteel op de campus Rolduc. Zij komen komend weekend in actie in het Parkstad Limburg Stadion. Zaterdag nemen zij deel aan de marswedstrijden en zondag de show. De scholieren hebben er duidlijk zin in en wat opvalt is dat zij stuk voor stuk harstikke vriendelijk zijn.
In tegenstelling tot de vorige groep uit Thailand (zie WMC deel 2), hadden zij het vandaag tijdens de repetities het ontzettend warm. Moeten ze eigelijk wel gewend zijn zou je zo zeggen. Toch hadden er enkelen "de kneuf aaf" zoals duidelijk te zien op onderstaande foto's.
Gisteren was het stadspark bomvol vanwege de Aierzietsoeng van Excelsior. De (vaak droge humor) viel goed bij het publiek hoewel dit natuurlijk doorgaans in een theater beter overkomt. Op de markt deed Jack Vinders zijn best met een avondvullend programma.
