Harry Muskee

In de jaren 70 waren Cuby & the Blizzards mijn favoriete bluesmuzikanten. Waarschijnlijk om dat zij de eerste waren die mijn rockperiode durfden te onderbreken. Grotendeels bleef het daar ook bij. De blues voelde een beetje als vreemd gaan. In de jaren 80 deed ik dat stiekum met Stevie Ray Vaughan en pas sinds enige jaren geef ik er gewoon aan toe. C&B was een van de eerste bands die ik daadwerkelijk live zag optreden. En meer dan 30 jaar later kwam Cuby & the Blizzards weer in beeld. In november 2009 woonde ik een optreden bij in Perron 55 in Venlo. Frontman Harry Muskee was mijn held, dus die avond kon niet kapot. Nummers die al meer dan 30 jaar een rol in je leven hebben gespeeld krijgen dan een extra lading. Zo'n gevoel kun je niet uitleggen in woorden. Om niet te veel van het optreden te moeten missen beperkte ik me met het maken van foto's tot de eerste 3 nummers. En tijdens het laatste nummer. Hier bleef hij zoalng in mijn lens wijzen tot hij zeker wist dat de foto gelukt was. Ook dat was meer dan 40 jaar bühne-ervaring.

Vandaag is Harry Muskee aan kanker gestorven op 70-jarige leeftijd. Ik moet het doen met de herinneringen en terwijl ik dit intik klinkt Window of my Eyes door mijn kamer. Weer dat gevoel. Harry dirigeerde door het optreden in Venlo met speels gemak en beleefde er duidelijk zelf veel plezier aan. En even dacht ik, toen hij zijn vinger op me richte, dat hij ook wist hoeveel plezier ik er aan beleefd heb...

50

Het bereiken van de vijftig-jarige leeftijd word toch een beetje gezien als een mijlpaal in je leven. Je geeft een groter feestje dan normaal en je krijgt extra aandacht. Iedereen neemt zich de vrijheid om je een ouwe zak, ouwe bül, ouwe lul, ouwe bok of ouwe lolly te noemen. Welkom bij de club en nu weet ik ook waar abraham de mosterd haalt, precies: gewoon bij de AH. Ik ben geen 50 maar 18 met 32 jaar ervaring. Paniek, paniek want Arno is antiek en raar maar waar, Arno is vijftig jaar. Ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Ik had zelfs 2 abrahammen voor de deur, een thuis en een op de zaak, dus aandacht zat. Maar is er nu ook wat veranderd? Eigenlijk voel ik me nog steeds geen 50. Alleen als het me uitkomt, dan is het een goed excuus om onder ongeliefde taken uit te komen. Dan willen "de knoken" niet meer zo mee werken. En het uiterlijk? Tja, dat is onmiskenbaar onderhevig aan tijd, getuige onderstaand bewijs. Maar het gaat erom hoe jong of oud je je van geest voelt. En wat dat betreft lijkt het af en toe dat ik nog in de puberteit zit. En daar wil ik voorlopig nog wel effe in blijven...