Ray Manzarek en Robby Krieger of The Doors

Het was een mooi affiche op Blues Peer 2011. Vooral de Black Crowes trokken de aandacht. Zij maakten de verwachting dan ook meer dan waar. Een prachtige live-band, geweldige muzikanten. Sowieso was er veel te genieten. Goede bands die ik helemaal niet kon zoals Ian Siegel, Robert Radolph en King King. Wel was er veel rockabilly te horen dit jaar en dat is niet zo mijn ding. Hoewel, als het dan weer uitgevoerd word door Brian Setzer is dat geheel andere koek. Wat een energie stralen die jongens uit. Een waardige afsluiter. Ook deden Kitty, Daisy & Lewis het niet slecht in dit genre. En natuurlijk mag niet onvermeld blijven dat ik genoten heb van de big momma Sharrie Williams.
Maar stiekum was ik er toch voor Ray Manzarek en Robby Krieger van een van mijn all-time favoriete bands The Doors. Ik had ze ook al vorig jaar op Bospop gezien met de zanger van de Cult. Deze deed dat niet onverdienstelijk, in ieder geval met veel beleving. Dat optreden was muzikaal niet geweldig maar dat deert niet als je fan bent. Ik wist dus wat me te wachten stond.
Met een nieuwe zanger, die wel meer de looks van Morrison had en ook een beetje in de buurt van zijn stem kwam. Maar hij miste die beleving weer een beetje.
Het optreden begon geweldig, stukken beter dan vorig jaar. Met een prachtige uitvoering van "Wen The Music's Over"



Maar na een stuk of 7,8 nummers zet Robby Krieger de verkeerde toonhoogt in en Manzarek corrigeert 'm. Dus nogmaals geprobeerd, maar hij bleef d'r naast zitten. Dan maar een ander nummer, maar het kwaad was hier reeds geschied. Er werd een beetje weifelend gespeeld en ook de zanger zat er af en toe goed naast en werd onzeker. Beter werd 't daarna ook niet.
Jammer, maar de échte fan wuift dat allemaal weg met het idee dat we het wél hebben mogen meemaken. Eigenlijk zouden de jongens moeten stoppen maar stiekum vond ik het niet erg dat ze nog een paar jaartjes eraan geplakt hebben. En de volgende keer zijn we er natuurlijk wéér bij...