Pink Floyd Meddle

Het was weer eens lang geleden dat ik deze prachtige cd nog een GOED had geluisterd. Niet als achtergrondmuziek maar er nog eens goed voor gaan zitten. Het alom onderschatte album kwam uit in 1971. Het openingsnummer One Of These Days overvalt je meteen met vreemde baspartijen, krankzinnige geluiden, snerende gitaren en het onmiskenbare orgelgeluid van de onlangs overleden Richard Wright. Het nummer heeft een geweldige opbouw en barst pas echt los na de lugubere tekst: One of these days I’m going to cut you in little pieces…
Bij de live-concerten (ik heb ze meerdere malen mogen meemaken) vliegt er bij dit nummer een groot varken (genaamd Roger) over het publiek. Maar dit terzijde.
De overige nummers zijn ook het luisteren waard (beetje blues, beetje jazz, een heel stadion en zelfs de vocals van een hond!) maar het 23.30 minuten durend Echoes is magistraal. Dit is de psychedelische basis van Pink Floyd waarvan het eigenlijk onvoorstelbaar is dat ’t nog beter kan. Maar dat bewijzen ze dan wel weer effe met albums als Dark Side of the moon en Wish you were here.
Heb nog eens ouderwets genoten. Dus moet ik de albums zoals Atom Heart Mother en Obscured by clouds ook nog maar eens goed gaan beluisteren…

De Pubertijd

en als je wilt weten waarmee ik aan m'n pubertijd begon...



en dat was nog maar 't begin!!

waarom gemakkelijk als het moeilijk kan...

Gezien in Terwinselen. De vraag is wat stond er eerder, de electriciteitskast of de garage???

Jaloezie

Jaloezie is geen schone zaak. Daar ben ik me ook ter dege bewust van. Maar toch was ik jaloers vandaag. Ik bezocht Heerlen waar Oad óp Nui geviert werd. Van het oude seizoen, al feestvierend naar het nieuwe carnavalsseizoen. Een geweldige vonst! Vorig jaar werd dit event voor de eerste keer georganiseerd. Toen stond ik zelf daar op de bühne met D'r Letste Sjrai. Alleen speelde het weer toen niet mee. Dit jaar was het weer wel prima en de sjtiemmoeng opperbest. Het hele evenement wordt georganiseerd door de gezamelijke horeca en B-Art Events en het zat prima in elkaar. Het was moeilijk in te schatten hoeveel bezoekers er waren maar het Pancratiasplein was goed gevuld. Om 24.00 uur werd afgeteld en met de kanonschoten van de Blauw Sjuut werd het nieuwe seizoen geopend. Er werd zelfs een gratis champagneglaasje Sylvester aangeboden.
Tja, en ik was jaloers. Dat dit in Heerlen wel kan en niet in Kerkrade. Vandaag komen de vasteloavendveraine va Kirchroa bij elkaar en laten elf kanonschoten af op de markt en wordt gezamelijk de vlag gehesen. En daar moeten we het mee doen.
Dus moeten we vandaag ook maar uitwijken: naar Kölle, of Maastricht of Sittard of Landgraaf of...

Steek eens op...

Tja, dat waren nog eens tijden....

Got My Mojo Working

Een geweldig optreden gezien gistermiddag in Woetsjtok in Brunssum. Van twee bluesgiganten van de eerste orde, Mojo Buford en John Primer. Deze twee levende legendes speelden beiden in de Muddy Waters Band. Zo'n optreden is moeilijk in woorden te vangen, daar moet je live bij geweest zijn. De 79-jarige Buford kreeg enkele dagen eerder nog een peacemaker ingezet en kwam met moeite het podium op. Maar eenmaal boven kwam hij helemaal los en zong en speelde op zijn harmonica's met groot plezier. John Primer dirigeerde met een lading ervaring de rest van de band die verder bestond uit Doug McMinn op drums, Jan den Boer op de bas en Little Boogie Boy zong en speelde fantastisch op zijn Fender.

In ieder geval heb ik zodanig genoten dat ik de nederlaag van Roda (eerder op de dag) helemaal vergeten ben...

Hoe het allemaal begon...

De zolder opruimen kan soms heerlijk zijn. Een goed verstopte doos met oude foto's die mijn geheugen vervangen. Dus kijk ik via die foto's terug in de tijd. En zie, hier begon dit alles mee. Mijn eerste stappen in het digitale tijdperk. Op de eerste foto is mijn computerkamer te zien van zo'n vijfentwintig jaar geleden. De zojuist op de markt gekomen Commodore 64 was mij eerste computer. Het totale werkgeheugen van de computer omvatte 64k en daar deed je alles mee. Als ik nu alleen de letters 64k wil opslaan ben ik tien keer zoveel ruimte kwijt. Naast de printer is nog een cassetterecorder te zien. Daar stonden de programma's op en kon je gegevens op opslaan. Het was een heel geklooi met die dingen maar gelukkig werd die al snel vervangen door een floppydrive met 5¼ diskettes (rechts op de foto). De programmeertaal was Basic.




Op de tweede foto staat aan de rechterkant zijn opvolger, de Commodore128. Dat leek er al wat meer op. Links op die foto de Commodore PC10 en dat was de eerste stap naar een volwasse pc.

Daarna ging het rap met de x86-series enz, enz..

Nu, tig pc's en 25 jaar later vraag ik me af wat ik eigelijk allemaal deed voordat ik aan de computer verslaafd raakte...

genieten...

Vandaag was ik in Erin's Isle in Heerlen. Daar speelde in het kader van de Popronde de band Trenchcoat. De negenkoppige, nog jeugdige band speelde een combinatie van swing en rock'n roll, iets wat je zou verwachten van ouwe rotten in 't vak die eindelijk een "hun eigen ding" willen doen. En zo speelden ze ook, als oude rotten die hun vak verstaan, maar dan met een geweldig temperament. Naast veel swingende nummer alla Brian Setzer speelden ze ook enkele oude R&R nummers zoals Johnny B. Good van Chuck Berry. Heerlijk om te horen en ook heerlijk om te zien dat ook jeugdigen zich met deze muziek bezig houden. Hier gaan we nog meer van horen..

Vorige week speelde Kayak in de Nieuwe Nor, ook al in Heerlen. Deze band bestaat al 30 jaar en ter gelegenheid van hun jubileum zijn ze weer op tour. Dit zijn nou wel oude rotten in het vak en het klonk akelijk perfect. Ik dacht dat ik naar een cd was aan 't luisteren. Het is sympho-rock en dat past ook wel in mijn straatje (dat straatje is wel heel erg breed). Maar het klonk fantastisch en ook hiervan ontzettend genoten. Het hoeven niet altijd die hele grote namen te zijn, deze kleinschaligere optredens zijn vaak véél leuker...




De week daarvoor was ik op de markt in Kerkrade waar het openluchtspektakel "de ne9ende van Kerkrade" plaats vond. Het was groots opgezet en alle soorten muziek kwamen voorbij. Mijn hoogtepunt hier was een uitvoering van Manhatten Symphonie (van Serge Lancen). Een prachtig werk dat mooi werd uitgevoerd door de St. Aemeliaan uit Bleyerheide.
Dat is het voordeel van zo'n brede straat: je hebt altijd wel wat om van te genieten...

Area4

Tussendoor nog effe naar Area4 geweest. Area4 is een drie-daags rockfestival in de buurt van Oberhausen. We (ik was op uitnodiging van m'n zoon mee) waren alleen op de vrijdag. Het programma was niet helemaal mijn ding maar op de meeste festivals kom je dan nét leuke bands tegen. Nou, dat viel wel een beetje tegen. Onze favoriet was Year Long Disaster en die maakten dat ook waar. Een mix van Deep Purple en Led Zeppelin past helemaal in mijn straatje! Blood Red Shoes had ik ook al op Pinkpop gezien maar het geluid was snoeihard. Dat hoort natuurlijk wel bij zo'n act maar hier speelden ze in een té klein tentje. Wat kan die meid een hoop energie uit haar gitaar halen. De rest van de bands zoals namen we een beetje op de koop toe. Ik vond de sfeer niet zo best maar dat kwam waarschijnlijk doordat er niet zoveel kaartjes verkocht waren. Ik schatte 't niet meer dan zo'n 5000 man. Bij Pinkpop zijn we wel anders gewend...

spoor 20

"...de intercity naar Heerlen vertrekt over 10 minuten op spoor 20..."
Dan denk je dat je op een station in Amsterdam of Utrecht staat. In ieder geval in een stad die zoveel sporen nodig heeft om duizenden reiziger per uur te transporteren. Maar nee, we stonden in Sittard! Waar? Jawel in Sittard. Ze hebben daar maar drie sporen. En toch hebben ze het spoor naast spoor 1 en spoor 2 niet spoor 3 maar spoor 20 genoemd. Een geweldige vondst maakt van 't dorp Sittard een ware wereldstad.
Volgens mij sporen ze daar niet helemaal....

Booch?

Ik moest er toch effe naar toe. Booch? in Heerlen. Eigenlijk een geweldige organisatie die zo'n 2-daags festival op de been krijgt en het ook nog eens gratis toegankelijk weet te houden. En als dat dan ook nog naast de deur ligt, waarom zou je er dan niet eens gaan kijken? Ik in ieder geval wel, al was het alleen op zondagavond. Ik zag de Claw Boys Claw nog eens. Die had ik al enkele keren lang geleden op Pinkpop gezien, maar ik vond ze nu zelfs beter. Zoiets moet blijkbaar rijpen.

Moke was de afsluiter op 't hoofdpodium. Zij waren dit jaar voor 't eerst op Pinkpop en maakten daar al een goede indruk. Vooral het nummer The Long Way speelden ze daar prachtig met strijkers en doedelzak. Nu op Booch? speelden ze welliswaar de electronische variant maar het klonk wederom mooi. Sowieso speelden ze veel bekend klinkende nummers.

Tussen de Claw Boys Claw en Moke speelde op het Pancratiasplein D'r Lei va Kaalhei. Eigenlijk zijn ze uit Heerlen, het waarom van de naam is me nog niet helemaal duidelijk. Ik zal ze maar gelijk een veer in 't achterste stoppen: d'r Lei (ze heten blijkbaar allemaal Lei) is een heerlijke act. De teksten in het dialect slaan helemaal nergens op en dat is blijkbaar de bedoeling. Gewoon totale kwatsj en daar hou ik dus van. Stevige rock en enkele hilarische covers (du, ich wil dir etwas sagen, was ich nog zu keinem anderen Mädchen gesagt habe: "du bist eine Schlampe..."). Ik had al een cd'tje van die malloten met het nummer Berta 4, waar de boer zijn geliefde koe kwijt is. En ik zal ze zeker blijven volgen: geweldig schaamteloos vermaak...

Getroffen

Deze week is er wederom een klant van mij (ik heb een kapperszaak) gestorven. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker (veel vaker zelfs dan me lief is) maar aan deze klant heb ik een onwaarschijnlijke herinnering. Als ik dit verhaal had moeten verzinnen had ik het niet durven vertellen. Maar het is waar gebeurd dus vertel ik het wél!
Enkele jaren geleden zat dus die klant, voor het gemak zal ik ‘m klant A noemen, bij mij in de zaak. Een tweede klant, klant B (inmiddels jammer genoeg ook overleden) betreed de zaak en de twee komen in gesprek. Aangezien er enkele foto’s in de zaak ophingen die ik in Normandië had gemaakt, kwam het gesprek al snel uit op de 2e wereldoorlog.

Klant B verteld dat hij als jonge vent aan ’t begin van de oorlog met een stel vrienden zuidwaarts is getrokken. Via allerlei omzwervingen en avonturen, waarbij zelfs twee vrienden het leven laten, komen ze terecht in Spanje. Hier gaan ze aan boord van een schip om naar Engeland te varen. In Engeland worden ze gerekruteerd om aan de invasie in Normandië deel te nemen. Ik zal het een beetje kort houden, de details doe ik pas uit de doeken als ik de filmrechten heb verworven.

Klant A verteld zijn verhaal. Hij is geboren in Oostenrijk en na de inval door de Duitsers ingelijfd om aan het front te gaan vechten. Na meerdere veldslagen overleefd te hebben wordt hij uiteindelijk in ‘44 geplaatst in Arromanche in Normandië om de kust te verdedigen. En, U raad het al, precies daar waar klant B aankomt. Maar om het toeval niet nog groter te maken, de heren hebben berekend dat er wel zo’n 2 weken tussen heeft gezeten. Toen klant B aan land kwam, was klant A al gevangen genomen. Misschien dat ik dat laatste stukje in het filmscript een beetje ga aandikken…
Wel komt klant A op de zelfde plaats gevangen te zitten waar klant B de opleiding had gevolgd. Ook een sterk stuk, want er waren zo’n 600 gevangenkampen in Groot Brittannië.

Geweldig verhaal toch? En die twee treffen zich zo’n dikke 60 jaar later bij de kapper. Waarop ik zei dat het een geluk was dat ze elkaar toen niet getroffen hadden….

De kunstmatig aangelegde haven van Arromanche. Zelden een foto geplaatst met zo'n sterk verhaal....

Bospop 2008

Santana was een van de weinige bands die nog hoog op mijn lijstje stond van nog te bezoeken acts. Dus ondanks dat het al een druk festivaljaar was toch maar besloten om naar Bospop in Weert te gaan. Samen met mijn zoon Tim (net terug van Werchter) een weekendje kamperen. En we hebben ervan genoten! Vooral van een paar blues/rockbands die zaterdag in de tent speelden. Van de geweldig spelende 17-jarige Jimmy Bowskill tot de 72-jarige rasartiest Buddy Guy die de tent al plat had nadat hij slechts 3 tonen geneuried had! Daar tussen zat ook nog de gitaarvirtuoos Danny Bryant en als toetje tokkelde Snowy White soepel mee met Barry McCabe. Snowy, die ook al eerder met Pink Floyd toerde, zagen we al in mei als huisgitarist van Roger Waters. En dan moesten we Carlos Santana nog krijgen! En die maakte zij reputatie van beste gitarist ter wereld meer dan waar. Meer hoogtepunten kun je op één dag niet aan.
Op de zondag genoten we vooral van de mooie stem van de mooie Dana Fuchs, de altijd energieke rock ’n roll van Danko Jones en ook van Good Old Unlce Ted (Nudgent). Dickey Betts speelde alsof hij nooit bij de Allman Brothers was weg geweest en ook de Little Feat waren het blijkbaar nog niet verleerd. Topper van deze dag was natuurlijk ZZTop. Hoe deze twee baarden en een drummer met z’n drieën zoveel kabaal kunnen maken is me nog steeds onduidelijk. Maar het klonk retestrak zoals we dat al jaren gewend zijn van deze legendarische rockers.
Na afloop was er op de camping nog volop gelegenheid tot feesten en dat deden we dan ook tot diep in de nacht. Mijn tweede tentfeest in één week, alleen deze keer nog wat heavyer…

Jammer genoeg wordt er tegenwoordig streng gecontroleerd op professionele fotoapparatuur, dus moest ik 't doen met m'n kleine Ixus. Maar voor een sfeerimpressie is dat meer dan genoeg...

Feest!

Het was feest in 't weekend. Mijn zus Irene en haar vriend Peter zijn dit jaar samen 100 jaar geworden. En dat is reden tot feesten. Het geheel vond plaats op een camping bij Oldenburg, boven Arnhem. De tent stond aan de oever van de IJssel, een schitterende lokatie. Het was een gezellig feest met een goede band die alleen maar muziek uit de zeventiger jaren speelden. The morning after werd er nog spek en ei gebakken voor de gasten die overnacht gebleven waren. Een weekend om nooit te vergeten...
en er was aan de IJssel natuurlijk voldoende gelegenheid om nog wat leuke plaatjes te schieten...

Roofvogels

Roofvogels zijn fascinerende bewoners van onze planeet. Ze hebben altijd al tot onze verbeelding gesproken. Waarschijnlijk omdat ze er angstanjagend uit zien. Toch zijn ze volgens valkenier Wim Huygens niet echt gevaarlijk. De mens is velen malen gevaarlijker, zo verteld Wim tijdens een van zijn roofvogelshows in Gaiapark Kerkrade Zoo. Hij geeft drie keer per dag zo'n show. Valken, gieren en zelfs een prachtige arend scheren vlak over de hoofden van verbaasde bezoekers. Ik heb vandaag twee van die shows bezocht en mooie plaatjes kunnen schieten. Dus voor iedereen die er nog niet was: zeker gaan doen een dezer dagen...

Wereldrecord duurtennis?

De Kerkradenaren Stan Vluggen en Sven van der Linden hebben gisteren het wereldrecord duurtennis verbroken. Het oude record stond op 26 uur en en nog wat. Stan en Sven maakten daar 27 uur van. Jammer genoeg haalden ze er niet de officials van 't Guinnes Book of Worldrecords bij, anders waren zij ook nog eens vereeuwigd in de volgende uitgave. Maar dat doet niks af aan de geweldige prestatie, ook zo staat 't record. Tot er iemand natuurlijk op 't idee komt om één minuut langer te tennissen...

Naschrift: en dat laatste bleek vandaag inderdaad het geval te zijn geweest. In Apeldoorn claimen twee jongens dat ze twee weken geleden al 27 uur plus één minuut gespeeld hebben. Er wordt nog onderzocht of dat record wel gemeld is bij Guinnes Book of Worldrecords. Sven en Stan gaan in ieder geval volgend jaar een nieuwe poging doen van minimaal 28 uur!

Holländische Dreckschweine

Als secretaris van de Kerkraadse Schaak Vereniging kom je met allerlei pluimage in aanraking. Zo informeerde er gisteren telefonisch een Duitser naar een eventueel lidmaatschap van ons bescheiden schaakclubje. Aan de telefoon praatte hij zo vlug dat ik 't amper kon bijhouden. In ieder geval zou hij s'avonds naar de clubavond komen. Daar arriveerde hij ook, maar zo'n 2 uur later dan afgesproken. Hij was duidelijk nerveus en gestressed. Op adhd-wijze vertelde hij dat hij zo'n 180 kilometer van Kerkrade af woont maar wel 256 kilometer had afgelegd.
Wat was er nou gebeurd? Hij had, in Nederland aangekomen, aan vijf verschillende mensen de weg gevraagd naar Kerkrade West en allen hadden hem de verkeerde kant op gestuurd. Hij kwam zelfs uit in Geleen. Efin, een kleine 80 kilometer later komt hij toch aan. Ik zei (de volgende opmerking valt onder de noemer humor) dat de verklaring, dat iedereen hem de verkeerde weg heeft gewezen, er waarschijnlijk mee te maken heeft dat Duitsland wel nog aan de EK deelneemt en Nederland niet...
Blijkbaar heeft hij die opmerking niet helemaal begrepen (Duitsers en humor?). Hij keerde snel weer terug naar zijn vaderland. Om een uur s'nachts belde hij me terug om te zeggen dat hij van een lidmaatschap afziet. Vanmorgen belde hij nogmaals. Hij had er blijkbaar de tijd voor genomen om er nog eens goed over na te denken. Het enigste wat hij zei was: "ich brauche keine Holländische Dreckschweine".....

Geluk (2)

Nou weten we ook weer wat verliezen is. Het geluk is op. Hoewel geluk, er was toch wel wat op de speelwijze van Oranje aan te merken. Als Marco de videoband van de wedstrijd tussen Zweden en Rusland goed bestudeerd had, had hij hierop moeten inspelen. De Nederlandse speelwijze had wel iets van arrogantie en onderschatting van de Russen. Een ding moet je die Hidding nageven: hij heeft geweldig werk verricht met zo'n jong team, ook dat was genieten! Het leek wel of ze continu met 2 man meer op 't veld stonden. Ongelooflijk mooi positiespel! Nou maar hopen dat zijn jongens het nog effe volhouden. En als ze daarbij ook nog een beetje geluk hebben...

Geluk (1)

We weten weer wat winnen is. Heel Nederland leeft momenteel in een voetbalroes. Dankzij de mooie resultaten van het Nederlands elftal (ik zal de woorden "geweldig en fantastisch" niet gebruiken om overdrijving te voorkomen), is iedereen weer zo optimistisch als het maar kan. Waar ik de afgelopen weken moeite heb moeten doen om maar iemand te vinden die slechts een vermoeden had dat Het Nederlands Elftal de eerste ronde zou halen. Niet dat ik zelf overdreven optimistisch was maar ik ben van mening dat de bal rond is en het alle kanten op kan. De goede kant op, zoals nu het geval is maar voor het zelfde geld had Nederland deze twee wedstrijden ook verloren (met een beetje pech). De kwestie geluk speelt een hele grote rol, groter dan elke trainer uit narcistische overwegingen zou willen toegeven.
Ik dagdroomde van de finale tegen de Deutsche Mannschaft. Op het moment dat Podolski op het doel van Van der Sar afkomt ziet onze Held Edwin een klavertje vier in het gras. Hij bukt zich om 't te plukken, want dat brengt immers geluk. En juist op dat moment schiet Podolski de bal in het doel: 1-0 voor de Duitsers. En wat bleek: dat klavertje vier was eigenlijk voor Prodolski bestemd. Maar als hij gestopt was om de geluksbrenger te plukken had ie nooit dat doelpunt gescoord.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat geluk een heel relatief begrip is. Maar zolang we dat geluk hebben moeten we het koesteren!
Ik persoonlijk mag sowieso niet klagen over geluk. Gisteren won ik een geheel verzorgde 8-daagse vliegreis naar Turkije. Notabene met een prijsvraag waar ik niet eens aan had deelgenomen. En vandaag win ik zomaar (zonder ooit een lot gekocht te hebben) 1,2 miljoen euro in een spaanse loterij. Sinds ik een emailadres heb kan mijn geluk niet meer op...

Pinkpop epiloog

Pinkpop hebben we weer effe achter de rug. Het euforisme is d’r een beetje vanaf, maar dat wil niet zeggen dat het daarom minder leuk was. Ik heb van vele optredens genoten, vooral van de afsluiter Rage Against The Machine. Maar dé ontdekking (voor mij althans) was Porcupine Tree. Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat ik er, voordat ik de pinkpop-poster zag, nog nooit van gehoord had. Een band die notabene al meer dan 20 jaar bestaat en zo’n 15 albums heeft uitgebracht. En vele van die albums zijn regelrechte juweeltjes. Momenteel luister ik naar Fear of a Blank Planet en de onlangs uitgebrachte EP Nill Recurring. Meesterwerken! Het is een soort van progressieve rock met invloeden van Pink Floyd of Yes. Maar ook metal (Tool!) en zelfs elektronische pop komt aan bod. Misschien is het de mix die de muziek zo boeiend houdt. De rustige stukken worden vaak bruut onderbroken door stevig gitaarwerk. En dat gecombineerd met een onnavolgbare drummer. Ook de productie is van prima kwaliteit. In ieder geval zijn die jongens voorlopig nog niet uit m’n cd-speler en van de Ipod.

Van mijn kameraad Ton kreeg ik deze week nog een rammel foto’s. Hieronder een selectie…

en dat krijg je als je met de jeugd wil meedoen....