Pinkpop epiloog
Pinkpop hebben we weer effe achter de rug. Het euforisme is d’r een beetje vanaf, maar dat wil niet zeggen dat het daarom minder leuk was. Ik heb van vele optredens genoten, vooral van de afsluiter Rage Against The Machine. Maar dé ontdekking (voor mij althans) was Porcupine Tree. Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat ik er, voordat ik de pinkpop-poster zag, nog nooit van gehoord had. Een band die notabene al meer dan 20 jaar bestaat en zo’n 15 albums heeft uitgebracht. En vele van die albums zijn regelrechte juweeltjes. Momenteel luister ik naar Fear of a Blank Planet en de onlangs uitgebrachte EP Nill Recurring. Meesterwerken! Het is een soort van progressieve rock met invloeden van Pink Floyd of Yes. Maar ook metal (Tool!) en zelfs elektronische pop komt aan bod. Misschien is het de mix die de muziek zo boeiend houdt. De rustige stukken worden vaak bruut onderbroken door stevig gitaarwerk. En dat gecombineerd met een onnavolgbare drummer. Ook de productie is van prima kwaliteit. In ieder geval zijn die jongens voorlopig nog niet uit m’n cd-speler en van de Ipod.
Van mijn kameraad Ton kreeg ik deze week nog een rammel foto’s. Hieronder een selectie…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten