Bospop

Wat een contrast: zaterdag op de opening van 't WMC waar vooral op koper geblazen wordt en zondag op Bospop waar hoofdzakelijk aan de snaren getrokken wordt. Maar een ding hebben beiden gemeen: het is allemaal muziek.
Als doemdenkers vantevoren een "mindere" programmering afkraken, is het meestal genieten geblazen. En dat was er volop: Friction Plane met "de zoon van" gaf een prima optreden. Jeff Beck verbaasde me met zijn ingetogen maar prachtige gitaarspel. Stahlzeit deed een redelijke poging om Rammstein te kopieëren: prima amuzement. De jongens van Chickenfoot hadden duidelijk zin in een feestje: wat een temperament van die Hagar (samen met de bassist ex-VanHalen) en de gitaarvirtuoos Joe Satriani die bij elk nummer alles (naar mijn mening zelfs teveel) uit de kast haalde.
Afsluiter was de Australian Pink Floyd Show. Zij speelde de nummers van een van mijn favoriete bands akelig perfect. Perfecter zelfs dan Pink Floyd zelf pleegt (of pleegde) te doen. Met het verschil dat een life-optreden van Pink Floyd zelf niet persé precies zoals op cd hoeft te klinken maar een coverband hierop afgerekend wordt. Zelden werd er afgeweken van het origineel. Maar het klonk bij de meeste nummers prima! Zelfs het (verre van gemakkelijke) zangstuk van de 2 zangeressen op The Great Gig In The Sky was bijna niet van het origineel te onderscheiden.
Ik bedenk me dat als Pink Floyd weer zou willen gaan toeren, ze deze jongen prima als begleidingsband kunnen vragen. Dus gloort er weer een beetje hoop op een reunie. Alhoewel ik Pink Floyd eerder al drie keer heb mogen zien zal ik bij een vierde keer geen moment twijfelen om weer tickets te bestellen.

Jammer genoeg heb ik zelf geen foto's kunnen maken daar ik mijn sd-kaartje vergeten was. Wel wat plaatjes geschoten met het mobieltje van mijn broer René.