wijsheid

In Amerika:

In Griekenland:

In Italië:

Harry Muskee

In de jaren 70 waren Cuby & the Blizzards mijn favoriete bluesmuzikanten. Waarschijnlijk om dat zij de eerste waren die mijn rockperiode durfden te onderbreken. Grotendeels bleef het daar ook bij. De blues voelde een beetje als vreemd gaan. In de jaren 80 deed ik dat stiekum met Stevie Ray Vaughan en pas sinds enige jaren geef ik er gewoon aan toe. C&B was een van de eerste bands die ik daadwerkelijk live zag optreden. En meer dan 30 jaar later kwam Cuby & the Blizzards weer in beeld. In november 2009 woonde ik een optreden bij in Perron 55 in Venlo. Frontman Harry Muskee was mijn held, dus die avond kon niet kapot. Nummers die al meer dan 30 jaar een rol in je leven hebben gespeeld krijgen dan een extra lading. Zo'n gevoel kun je niet uitleggen in woorden. Om niet te veel van het optreden te moeten missen beperkte ik me met het maken van foto's tot de eerste 3 nummers. En tijdens het laatste nummer. Hier bleef hij zoalng in mijn lens wijzen tot hij zeker wist dat de foto gelukt was. Ook dat was meer dan 40 jaar bühne-ervaring.

Vandaag is Harry Muskee aan kanker gestorven op 70-jarige leeftijd. Ik moet het doen met de herinneringen en terwijl ik dit intik klinkt Window of my Eyes door mijn kamer. Weer dat gevoel. Harry dirigeerde door het optreden in Venlo met speels gemak en beleefde er duidelijk zelf veel plezier aan. En even dacht ik, toen hij zijn vinger op me richte, dat hij ook wist hoeveel plezier ik er aan beleefd heb...

50

Het bereiken van de vijftig-jarige leeftijd word toch een beetje gezien als een mijlpaal in je leven. Je geeft een groter feestje dan normaal en je krijgt extra aandacht. Iedereen neemt zich de vrijheid om je een ouwe zak, ouwe bül, ouwe lul, ouwe bok of ouwe lolly te noemen. Welkom bij de club en nu weet ik ook waar abraham de mosterd haalt, precies: gewoon bij de AH. Ik ben geen 50 maar 18 met 32 jaar ervaring. Paniek, paniek want Arno is antiek en raar maar waar, Arno is vijftig jaar. Ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Ik had zelfs 2 abrahammen voor de deur, een thuis en een op de zaak, dus aandacht zat. Maar is er nu ook wat veranderd? Eigenlijk voel ik me nog steeds geen 50. Alleen als het me uitkomt, dan is het een goed excuus om onder ongeliefde taken uit te komen. Dan willen "de knoken" niet meer zo mee werken. En het uiterlijk? Tja, dat is onmiskenbaar onderhevig aan tijd, getuige onderstaand bewijs. Maar het gaat erom hoe jong of oud je je van geest voelt. En wat dat betreft lijkt het af en toe dat ik nog in de puberteit zit. En daar wil ik voorlopig nog wel effe in blijven...

Ray Manzarek en Robby Krieger of The Doors

Het was een mooi affiche op Blues Peer 2011. Vooral de Black Crowes trokken de aandacht. Zij maakten de verwachting dan ook meer dan waar. Een prachtige live-band, geweldige muzikanten. Sowieso was er veel te genieten. Goede bands die ik helemaal niet kon zoals Ian Siegel, Robert Radolph en King King. Wel was er veel rockabilly te horen dit jaar en dat is niet zo mijn ding. Hoewel, als het dan weer uitgevoerd word door Brian Setzer is dat geheel andere koek. Wat een energie stralen die jongens uit. Een waardige afsluiter. Ook deden Kitty, Daisy & Lewis het niet slecht in dit genre. En natuurlijk mag niet onvermeld blijven dat ik genoten heb van de big momma Sharrie Williams.
Maar stiekum was ik er toch voor Ray Manzarek en Robby Krieger van een van mijn all-time favoriete bands The Doors. Ik had ze ook al vorig jaar op Bospop gezien met de zanger van de Cult. Deze deed dat niet onverdienstelijk, in ieder geval met veel beleving. Dat optreden was muzikaal niet geweldig maar dat deert niet als je fan bent. Ik wist dus wat me te wachten stond.
Met een nieuwe zanger, die wel meer de looks van Morrison had en ook een beetje in de buurt van zijn stem kwam. Maar hij miste die beleving weer een beetje.
Het optreden begon geweldig, stukken beter dan vorig jaar. Met een prachtige uitvoering van "Wen The Music's Over"



Maar na een stuk of 7,8 nummers zet Robby Krieger de verkeerde toonhoogt in en Manzarek corrigeert 'm. Dus nogmaals geprobeerd, maar hij bleef d'r naast zitten. Dan maar een ander nummer, maar het kwaad was hier reeds geschied. Er werd een beetje weifelend gespeeld en ook de zanger zat er af en toe goed naast en werd onzeker. Beter werd 't daarna ook niet.
Jammer, maar de échte fan wuift dat allemaal weg met het idee dat we het wél hebben mogen meemaken. Eigenlijk zouden de jongens moeten stoppen maar stiekum vond ik het niet erg dat ze nog een paar jaartjes eraan geplakt hebben. En de volgende keer zijn we er natuurlijk wéér bij...

Iya

Deze foto maakte ik vorig jaar augustus in Parijs. Vanaf de trappen van de Sacre-Coeur. De artiest in de linkerlantaarnpaal oogste veel bijval door te jongleren met een bal zonder deze met zijn handen aan te raken.
Sinds enige tijd hangt deze foto ook in mijn zaak en velen denken dat de jongleur erin gefotosjopt is. Maar bij toeval kwam ik het bewijs tegen op Youtube. Zijn naam is Iya:

Bospop 2011

Voorafgaand aan het geweldige optreden van Joe Cocker stond op de Bospopvrijdag The Faces op het podium. Dit optreden werd verklooid door de geluidsman. Deze had pas tegen het einde van het optreden in de gaten hoe de schuifjes moesten staan. Simply Red-zanger Mick Hucknall wist verre van te overtuigen. Hij durfde niet in de microfoon te zingen en pas tijdens de zugabe (Stay with me) ging hij voluit. Jammer. Maar wel leuk om Ron Wood nog eens aan 't werk te zien...


Verder zagen we Journey aan het werk. De band en zang klonk prachtig maar het was veel van hetzelfde. En wie was Texas ook alweer? Oja, best wel veel leuke nummers gemaakt. Ook in de tent speelden the Answer en Rival Sons. Beiden deden een verwoede edoch niet onverdienstelijke poging om in de voetsporen van de grote rockgroepen uit de seventies te treden.
Slechts één dagje Bospop dit jaar en terwijl ik dit intik volg ik de rest op L1radio. Toch een beetje spijt dat ik er gisteren en vandaag niet bij was. Maar komend weekend 3 dagen Blues Peer gaat dat weer allemaal goedmaken.

Joe Cocker

Joe Cocker heeft altijd een speciaal plekje gehad in mijn alltime playlist. Dit weekend stond hij op het Bospop-podium. Verscheidene malen mocht ik zijn perfomance aanschouwen. Maar deze was (voor mijn beleving) toch wel zijn beste. De band stond als een huis, Cocker deed wat hij al meer dan 40 jaar met verve doet, en ook de achtergrondzangeressen mochten er wezen (ook vocaal). Wellicht heeft het verleden dat ik met Cocker heb grote invloed op de manier waarop ik dit optreden beleefde.



Onderstaande foto's heb ik 26 jaar geleden gemaakt. Toen stond Cocker als headliner op Rock Werchter (ná U2!).





En zoals duidelijk op de laatste foto te zien, geen spat veranderd...

vrouwen...

Jan Smeets is hypocriet

Ja, Jan is hypocriet. Linkse Jan bazuint overal rond dat hij tegen de BTW-verhoging op cultuur is. Want dan moeten de armlastige Pinkpopbezoekers straks 10 euro meer gaan betalen voor ‘t ticket. Hij vergeet daarbij te vermelden dat we sowieso al elk jaar zo’n tientje meer betalen voor ons kaartje. In 2006 koste een 3-dagenkaartje nog 99 euro. Nu 150.
Ook voor een drankje en een hapje moet de studentenbuidel binnenstebuiten gekeerd worden. Enkele jaren geleden klopte de sociale Pinkpopbaas zich nog openlijk op de borst dat hij het goedkoopste festival van Europa mocht organiseren. Hij ging in drie jaar tijd van €1,66 naar €2,50 en verminderde ook nog eens de bekerinhoud met 5cl.
Elk jaar worden er weer nieuwe regels verzonnen om die arme studenten meer geld uit de zakken te kloppen. Dit jaar mogen er slechts maximaal 12 blikjes bier per kampeerder mee de camping op. Erger nog: matjes of zeilen om op te zitten worden in beslag genomen want alleen de eigen 3fm-matjes worden toegelaten. Juist, te koop op het terrein.

Ik heb nog wel een paar tips voor de komende jaren om het voortbestaan van het festival te garanderen. Verbied ook de rookwaren en verkoop Pinkpoppafjes (natuurlijk rook en nicotinevrij volgens de wet van Smeets). Verbied ook schoeisel en verplicht de trendy Pinkpoplaarsjes (je vind wel een reden). Oja, de overige kledij… Over een paar jaar gaan we er naakt naar toe en komen uitgekleed terug….

En nou weet ik ook wel dat alles duurder wordt en dat je mee moet gaan, anders blablabla. Maar lieve Jan, hou dan alsjeblieft op met je linkse praatjes als je zelf toegeeft aan ongebreidelde commercie.
En drink drie biertjes minder en doe een warme trui aan. Een Pinkpoptrui…

Pinkpop 2011

Iemand zei dat hij een hoop bagger had gezien op Pinkpop dit jaar. Ik heb daar geen last van gehad, omdat ik vantevoren wist welke optredens ik niet hoefde te zien.
De bands die ik wel gezien (en gehoord) heb waren zeer zeker de moeite waard. Om het kort te houden: ELBOW! (met uitroepteken!), Coldplay, Wolfmother, Go Back To The Zoo (verrassend goed) en natuurlijk de beste rockband ever, de Foo Fighters. En voor de rest? Hebben we ons gewoon goed geamuseerd.


Elbow, prachtig optreden

Marianne geniet...



Standaard klederdracht op Pinkpop...

Priveconcertje van Cage The Elephant, gelukkig stond ik niet in zijn spuugrichting...


ieder had zo z´n eigen hoogtepunt...



een sangria op Paultje, PROOST!

Chris knows what time it is... (partytime!)

Henk en Wiel

Verrassend goed optreden van Go Back To The Zoo

Sensuur!

Wij hebben ook sjpas...

Foo Fighters: beste rockband ever!

Beatrix in Kerkrade

dus gelijk effe gestrikt voor een klusje...

Tsunami The Movie

Zojuist luisterde ik naar de nieuwe cd van DeWolff terwijl ik, surfend op het wereldwijde web, imponerende beelden tegenkwam van de tsunami in Japan, gefilmd vanaf straatniveau. Uit de boxen klonk inmiddels het instrumentale gedeelte van het voorlaatste nummer van de cd, The Pistol. Naarmate de muziek steeds steviger werd, werd de stroming ook heviger. In 't begin wordt er nog wat straatvuil meegesleurd maar al snel volgen auto's en even later komen zelfs complete huizen voorbij. DeWolff bereikt op dat moment de climax van de crescendo waardoor de beelden een nog dramatischer effect krijgen (alsof al die ellende nog niet dramatisch genoeg is). Deze samenloop van omstandigheden van beeld en geluid was echter puur toeval. Maar zou er in Hollywood iemand op het idee komen om Tsunami The Movie te gaan maken mag deze passage van DeWolff niet op de soundtrack ontbreken...

Italie, land van tradities...

In Memoriam Paul Erkens

Gistermorgen vroeg in de ochtend is onze Pinkpop-en carnavalskameraad Paul Erkens omgekomen bij een auto-ongeluk. Wij kunnen het niet bevatten dat "Paultje" niet meer onder ons is. Plotseling weggerukt uit onze vriendenkring. Een lege plaats die niet te vervangen is. Paul was een uniek mens die iedereen die hij benaderde meteen in zijn hart sloot. Ook mijn vrouw Marion en ik sloten hem in ons hart vanaf het moment dat we hem jaren geleden voor 't eerst ontmoette tijdens carnaval. Sindsdien is hij een goede, aardige en attente vriend van ons gezin gebleven. Carnaval, Pinkpop en feestjes deelden we met elkaar en die momenten zijn onvergetelijk. Het zal nooit meer zo zijn als het was. Mensen die hem gekend hebben zullen begrijpen waarom dit zo'n pijn doet. Wij wensen Marjo, Linda en Ivo heel veel sterkte toe.

Blaas of Glory

Blaas of Glory heeft zichzelf bevestigd via twitter voor Pinkpop 2011. Verleden jaar zag ik de jongens op Bospop 2010 het veld opkomen tussen twee acts door. Een sjpaskapel die nummers van o.a. Metallica en Bon Jovi en andere metal speelt. Lachen. Was een leuk intermezzo in die gloeiend hete zon. Ze mochten zelfs even tussendoor hun show voortzetten op het podium.


Dat ze de juiste humor hebben bewijst hun eigen bevestiging voor Pinkpop. Ben benieuwd of ze ook op de poster komen...

Zilveren Camera

Iggy begrijpt niet waarom die Zilveren Camera wél naar Harry Heuts ging en niet naar mij.... ;-)

21 Eyes of Ruby

Een leuk feestje hadden de jongens van 21 Eyes of Ruby in gedachte voor hun 5e verjaardag en een leuk feestje zou het worden. Lokatie: de Azijnfabriek in Roermond. Diverse gastoptredens zorgden voor de nodige afwisseling. Er werd in gothic-style begonnen met de band Fallen One.




Niet meteen mijn ding maar de jongelingen deden hun best op in de voetsporen van Epica of Within Temptation te treden. Ze spelen blijkbaar nog niet zolang samen dus dat wordt nog effe oefenen.
Zij werden gevolgd door nu-of-nooit-deelnemer Lambshade. Niet dat ik de concurrentie van die competitie ken maar grote kans dat deze jongens de komende editie op Pinkpop spelen. Het lijkt wel alsof zij wél al langere tijd samen op de bühne staan. Goede compostities en strak gespeelde rock zoals het hoort.





Tegen 23 uur de band waar we eigenlijk voor kwamen. Deze progrockformatie staat al 5 jaar samen te musiceren en hebben inmiddels ook evenveel cd's uitgebracht. Daarnaast nog enkele EP's, ze krijgen er geen genoeg van. Ze hebben zich zelfs voorgenomen om 21 albums te maken. Dus we kunnen nog effe vooruit.
Vooral de laatste cd, Conquer the World part 5, is (in mijn oren) een subliem meesterwerk. Deze topmuzikanten moeten met deze progrock niet aan competities meedoen maar gewoon doen waar ze harstikke goed in zijn: muziek maken!
En dat gaat bij hun als van een leien dakje. Zo'n 2 uur lang werd het publiek vermaakt. Een 12 jarige fan mocht nog even meedrummen en ook enkele heren van Festina Lente deden een duit in het zakje. Kortom een geslaagd feestje.